Je moet er wat voor over hebben om zo ver weg te gaan. Eerst namen we om 6 uur ’s ochtends de trein naar Schiphol. Stella en Jan vergezelde ons om ons met 7 koffers en 2 handbagages te helpen. We kregen het voor elkaar om de geeiste 120 kilo in de koffers te krijgen. Dit door veel materiaal en kado’s voor de kinderen in de Kattaikkuttu school. In Schiphol werden we uitgezwaaid door mijn zus en kinderen het duurde wel heel lang om de koffers in te checken.
Net voor 10 uur gingen we door de douane. om ons vliegtuig naar Mumbai te halen van 11:30. Dit eerste vliegtuig was geweldig. We hadden alle vier een klein schermpje voor ons en je kon zelf kiezen wat je kijkt. We hebben allemaal 3 verschillende films gekeken waarvan de leukste “ Man of Steel” was. SF film over superman. Er stonden ook spelletjes op. We kregen Indiaas eten, heel erg lekker, zelfs Luit at het op, Muze alleen een broodje. Het vliegtuig had een vertraging van bijna 2 uur dus we deden er 11 uur over om in Mumbai te komen. Om 1 uur ’s nacht stapten we uit het vliegtuig en dachten dat er een warme föhn op ons gericht was!! Het hielp dat we een Indiaas stel met twee kinderen net zo oud als Luit en Muze spraken die net uit de USA kwamen.
In Mumbai hebben ze bedacht dat het handig is zelf onze 7 koffers weer uit en in de checken. Hier en door de vertraging misten we ons vliegtuigaansluiting en namen de volgende vlucht naar Chennai pas om 7:30 uur. We hadden veel te doen met de douane enzo dus uiteindelijk hebben we maar 3 uur in hele oncomfortabele stoelen gezeten op dat vliegveld. Toen we in tweede vliegtuig zaten vielen Luit en Muze allebei meteen in slaap en werden wakker toen we 2 uur later aankwamen in Chennai.
Toen we uit het vliegveld naar buiten stapten stonden er wel 100 Indiase mannetjes klaar met allemaal het zelfde witte bordje. Ik ben langsgelopen om ze allemaal te lezen en vond onze namen. Jeetje wat waren we nu warm en moe. We sleepten alle koffers achter het kleine mannetje aan naar het juiste aftands busje. Om 10 uur ’s ochtends is het heel druk in Chennai/Madras en we reden op de weg met de ramen en deuren wijd open, samen met allemaal brommers, auto’s, koeien, geiten. heel dicht op elkaar. Luit en Muze knikkebolde en Erlend en ik keken onze ogen uit. Langs de weg staan alle gebouwen kris kras door elkaar heen. Deze zijn allemaal anders: gekleurde huizen, flats, tempels, krotten.
We stopten in een koffietentje want onze chauffeurs gingen ontbijten: dit was onherkenbaar eten wat ze met de handen opaten. Zo worden we steeds beter ingewijd in het Indiase leven, wat echt heel anders is volgens Luit. Het was nog een hele lange steeds hobbeligere tocht naar de Kattaikkuttu Sangam, ook vielen we steeds in slaap om weer wakker getoeterd te worden. Om 12 uur waren we eindelijk op het terrein van de school. We hoorden de kinderen in de verte al zingen. Onze kamer was heel groot en leeg met een betonnen vloer. He, he, we zijn er.